Boos worden op ons kind en straffen uit machteloosheid

‘Als je nu niet luistert mag je vanavond geen TV meer kijken!‘
Het floept er soms zo uit. We hebben het daarom niet altijd door, dat we boos worden op ons kind en straffen uit machteloosheid. Uit het terug willen hebben van controle. Maar wanneer je dit roept, is de kans groot dat je er even helemaal klaar mee bent en je dit aanpakt om dat duidelijk te maken. 

Je maakt jezelf daarom groter om je kind kleiner te maken. Om te laten zien wie de baas is en om de macht terug te pakken. Eigenlijk is dit ook een vorm van moederwoede.

Dit geldt ook voor het negeren van je kind of hem/haar knuffels, een toetje of iets anders ontzeggen.
In deze gevallen probeer je ook in je boosheid met straf de controle terug te pakken en je minder machteloos te voelen.

Vervolgens verbreek je als het ware even de verbinding met je kind. Omdat je dat kunt.

Ik heb het ‘geen tv meer kijken’ vroeger zelf ook meerdere malen geroepen tegen mijn zoontje.

Uit wanhoop en boosheid want goed voelen deed het nooit. Als ik zelf namelijk al niet zag wat de link met luisteren en doen wat ik zei, met het straffen met later tv kijken wegnemen te maken had, hoe zou hij die link dan wel zien?
Was het überhaupt meer dan iets gemeens doen, iets afpakken dat hij leuk vond, om mijn gezag te laten blijken?

De woede die bij mijn zoontje volgde over de oneerlijkheid ervan, kende ik zelf maar al te goed uit mijn eigen kindertijd en de straffen die ik kreeg.
Snel daarna hielp een straf als deze eigenlijk nooit meer want hij haalde z’n schouders ervoor op, zelfs als het dreigen begon met ‘..En morgen óók niet!’
Hij begon zich steeds rebelser te gedragen als protest voor mijn oneerlijke dreigementen. 

De macht om de macht was begonnen. 

Daardoor kregen steeds vaker ruzie om de meest onbenullige dingen.
Hij verzette zich vervolgens tegen mij maar ging ook zelf dreigen en chanteren.
Ik zag dat hij mijn gedrag kopieerde. Ik wilde dit helemaal niet, die constante strijd tussen ons en dat hij iemand zou worden die zo met anderen om zou gaan.
Ik vond het verschrikkelijk en voelde me een slechte moeder.

Tot ik veranderde. 

Tot ik mijn boosheid en mijn machteloosheid rondom zijn gedrag leerde kennen. 

Totdat ik mijn oordeel over zijn gedrag leerde begrijpen en liet gaan om met nieuwe ogen naar hem te kijken. 

De ogen waardoor ik namelijk naar mijn zoontje keek en het gedrag dat ik “irritant, strontvervelend en woede-opwekkend” vond, werden namelijk de ogen waardoor hij naar zichzelf ging kijken en zich meer naar ging gedragen. Kinderen worden niet geboren met een zelfbewustzijn: deze wordt nog gevormd en hoe ik naar hem keek was van grote invloed op hij naar zichzelf keek. 

Dat ik veranderde was niet alleen cruciaal voor zijn zelfbeeld maar ook voor hoe hij omging met andere mensen.

Nu zie ik hem voor wie hij is.

Ik zie zijn gedrag en ben ik nieuwsgierig naar wat er onder zit.
Kan ik empathisch reageren op wanneer hij niet naar me luistert of niet met me wil samenwerken.
Ik weet niet alleen maar voel ook dat hij het niet doet om me te treiteren of “te pesten”.
Vol vertrouwen weet ik dat we er samen wel uitkomen.
Dat ik er ben om hem te helpen en te begeleiden met wat er bij hem gebeurd. 

Tegenwoordig kan ik de begripvolle mamma zijn die hij nodig heeft in plaats van moeder die zich aangevallen en woedend voelt. Zo ben ik de mamma die ik wil zijn.

Jij kunt dit ook en ik kan je daarbij helpen!

P.s Wist je dat we soms ook onbewust onze kinderen “straffen”? In deze podcast aflevering vertel ik er meer over.