Herken je dit?

Je hebt je kind net opgehaald en ze is moe waardoor, voordat je ook maar thuis bent, alles wat jij doet al verkeerd is.
Zelf heb je slecht geslapen, gewerkt, je gehaast voor het doen van de boodschappen én het ophalen van je dochter. Je moet nog koken en met haar drammerigheid blijkt dat een uitdaging waardoor het veel langer duurt dan nodig en je al een paar keer tot tien hebt moeten tellen. Eenmaal aan tafel spuugt ze haar hap eten weer uit en zegt ‘Iewlll! Waarom eten we nooit iets lekkers?!’

Jij voelt je onderdrukte irritatie snel ontvlammen in boosheid en kunt je nog net inhouden haar bord eten niet over de tafel te vegen. Je slaat op tafel en schreeuwt: ‘Nu is het klaar met dat gezeur! Dan ga je maar zonder eten naar bed, nu meteen!’
Als je het geschrokken gezicht van je kind ziet en hoe ze ineen kruipt in haar stoel, heb je een ontzettend groot schuldgevoel. Ze begint te snikken en jij baalt zo van jezelf.

Doordat het al een tijd botst, leidt het nu bij kleine dingen al tot oplopende irritatie en frustratie. Je moet steeds bozer worden, meer straffen en harder schreeuwen. Het voelt alsof er steeds minder plezier is en steeds meer strijd en schuldgevoel. Met alles wat er speelt vraag je je dan ook af of je wel genoeg geniet van haar en van deze periode? Het vliegt allemaal al zo snel voorbij..

Ook jij schrikt soms van jezelf, van hoe boos je wordt en de dingen die je dan doet en zegt. tegen je kind. Het voelt vaak alsof een ontploffing uit het niets komt. Waarom word je toch zo boos op je kind? Het is alsof het je overneemt en je jezelf niet meer in de hand hebt. Je bent bang dat jouw dochter jouw uitbarstingen en strenge straffen zal onthouden net zoals jij die van jouw ouders. Het lijkt wel alsof je af en toe reageert zoals zij vroeger tegen jou deden en dat is eigenlijk helemaal niet wat je wilt. 

Je weet niet meer naar welke opvoedgoeroe je moet luisteren, de online opvoedcursus die je kocht heeft niet geholpen en het aantal bewaarde Instagram posts met tips over omgaan met de emoties van je kind stapelen zich op. Je probeert ze wel maar alles wat je doet lijkt geen blijvend effect te hebben op hoe het tussen jullie gaat en hoe jij daarop reageert. Je wilt graag de moeder zijn die je wilt zijn maar wat zou er nou wel helpen?