‘Oke, ik had je gewaarschuwd! Omdat jij je bed weer uitgekomen bent, slaap jij vanavond zonder knuffels! Ik leg ze allemaal in de kast! Nee! Je hoeft het niet te proberen, ik leg ze op een plank waar jij niet bij kan!’

Dit schreeuwde ik

Normaal had ik het niet in mijn hoofd gehaald een driejarige zijn knuffels af te pakken en ik voelde ergens wel dat ik veel te ver ging maar ik was opeens verschrikkelijk woedend.
De “Ik blijf niet in bed liggen” strijd was al een paar weken gaande en mijn zoontje was deze avond al negen (negen!) keer zijn bed weer uitgekomen.
Ik was er helemaal klaar mee; ik kwam ‘s avonds zelf helemaal nergens meer aan toe en ik kon aan hem zien hoe moe hij eigenlijk was.
Dat hij me zo woedend maakte en ik naar hem uitviel gebeurde vaker, altijd weer gevolgd door mijn schuldgevoel. Het ergste was dat ik nu ook voelde dat ik me enorm moest inhouden hem in mijn frustratie geen tik te geven; iets wat ik juist door mijn eigen ervaringen altijd gezworen had nooit te doen.

De uitbarstingen van mijn eigen ouders hadden namelijk een grote rol gespeeld in hoe onbegrepen, alleen en onveilig ik mij had gevoeld in mijn kindertijd en wat ik had gemist in de verbinding met hen omdat ik me daardoor ging aanpassen. Dit alles was mij alleen maar duidelijker geworden nadat ik zelf moeder was geworden en ik wilde absoluut niet dat mijn zoontje zich in zijn kindertijd of later zo zou voelen als ik vroeger deed.
Ik voelde me ook echt een ontzettend slechte moeder als ik zo mijn geduld verloor en tegen hem uitviel of me afreageerde.
Ik wilde het zo ontzettend graag anders doen en een goede moeder zijn maar hoe ging ik dat doen met de woede en frustratie die ik vaak voelde en mijn eigen opvoeding als voorbeeld?

Er moest echt iets
veranderen!