Zondagavond, net na bedtijd. Als mijn ex dan belt over ons zoontje, weet ik dat er die dag iets is voorgevallen.

Ik had gelijk.

Mijn ex vertelde wat er was gebeurd. Ik hoorde zijn teleurstelling over de situatie en hoe hij had geprobeerd het te veranderen.


Ik hoorde hem zeggen dat ons zoontje zich het er makkelijk vanaf had gemaakt.
Hij had iets niet eens willen proberen en daarom had hij als vader maar voet bij stuk had gehouden.
Ons zoontje had namelijk gewoon niet gewild want van niet kunnen was geen sprake.
Hij had zich gewoon willen drukken, zei mijn ex. Zich het er makkelijk vanaf maken.


Maar ik hoorde ook zijn geraaktheid, een vraag om begrip en een klein vuurtje van gerechtigheid.

Ik, van afstand kijkend naar de gebeurtenis – en heel eerlijk, als moeder van mijn zoontje natuurlijk ook niet helemaal objectief – zag iets anders. 
Ik zag in deze situatie een jongetje dat overvallen was door emotie, niet wist hoe hij met de situatie om moest gaan en om hulp vroeg.

Hulp die hij niet kreeg omdat dat wat mijn ex zag, gekleurd werd door zijn triggers.
Doordat de waarden waar hij graag naar leeft en de verwachtingen die daarbij horen, in het gedrang kwamen.

En weet je wat het is? Wat mijn ex kiest om te zien, wordt zijn werkelijkheid. 

Alles wordt dan even in dat licht van “hij kan het wel maar wil het gewoon niet” gezet en met die bril bekeken.
Hierdoor wordt het gedrag van ons zoontje bevestigd langs de verwachtingen die bij die bril horen.
Met als gevolg daarop afgestemd weer de reactie van mijn ex, op zijn invulling van dat gedrag.

Dit gebeurt zo vaak en vaak doen we dit onbewust.

Wij, als ouders, kiezen allemaal wat we zien en wat onze werkelijkheid wordt.

De bril waarmee we het gedrag van onze kinderen zien, bepaalt de kleur waarmee we vervolgens onze kinderen inkleuren. 
Het bepaalt hoe we naar ze kijken en hoe we op ze reageren.

Het hoeft ook niet altijd negatief te zijn.

Als jij vrijheid of eigenheid als belangrijke waarden hebt, kun je bijvoorbeeld je kind geweldig vinden omdat hij of zij scheten durft te laten in het openbaar.

Maar het kan juist ook zijn dat jij je kind met die reden ontzettend niet “conventionele”, anders-dan-de-rest kleding aantrekt omdat jij die, met die waarden in je achterhoofd, uitzoekt en koopt.

Terwijl dat misschien helemaal niet in het voordeel is van jouw kind.

Het is iets dat zo snel, zo makkelijk gebeurt en ons ook “overkomen” is bij onze ouders.

Het zijn die dingen, de zinnen die we soms als automatisch in ons hoofd horen.
De stempels die ook wij hebben gekregen. 

Bij mij was het “zo traag als dikke stront door een trechter” en “sloddervos” en “als je kont niet vast zat zou je die nog vergeten”.

Dat ik ADD heb, werd pas op mijn 30e gediagnosticeerd.

Logisch eigenlijk dus dat ik moeite had met de dingen waar als reactie die stempel op werd gedrukt. 

De kleur die er aan werd gegeven. De kleur die ik mezelf daardoor gaf doordat die zinnen in mijn hoofd waren blijven steken.

Terwijl – en dit is wat ik je vooral wil meegeven – als we ónze werkelijkheid, onze bril, onze triggers en die stempels doorzien, kunnen we de situatie pas écht zien voor wat hij is. 

Als we ons bewust worden van onze perceptie, hoe we met onze eigen bril kijken en hoe we het gedrag van ons kind inkleuren, kunnen we er ook bewust voor kiezen met een open blik naar te kijken.

Een niet-weten, oordeelloos.

Maar daarvoor moeten we afstand kunnen creëren tussen iets dat soms zo automatisch en vanzelf gebeurt in ons hoofd en in bepaalde situaties.

Onze kinderen zijn namelijk niet onze brillen, onze rugzakjes, onze stempels en de stemmen van onze ouders in ons hoofd.

Zij hebben hun eigen ervaringen, hun eigen karakters, hun eigen emoties, wensen, drijfveren, valkuilen en verlangens.

Als mijn eigen ouders bijvoorbeeld niet zo door hun bril hadden gekeken, hadden ze kunnen zien dat het geen kwestie was van niet willen maar meer niet kunnen of simpelweg nog niet weten hóe.

Ze hadden me beter kunnen ondersteunen in kijken wat wél werkte voor mij en zoeken naar oplossingen.

Zelfs zonder een ADD diagnose.

Ik had gewoon een open blik, een andere kijk en aanpak nodig.

Pas als jij jouw verwachtingen, waarden en triggers leert kennen, kun je andere keuzes maken en je kind écht zien.

Dan pas kun jij je bril afzetten – omdat je weet dat je er een op hebt.

Dit is voor mij waar het ouderschap allemaal om draait.

Zonder oordeel kijken en je kind te zien voor wie hij of zij is en nodig heeft.

Ben jij bereid om je kind als “blank canvas” te ontmoeten?

Mijn werk met moeders is erop ingesteld om afstand te creëren tussen hun emoties en automatische reacties, zodat je bewuster en rustiger kunt reageren op je kind en de echte situatie.

Wil jij weten hoe in het ouderschap, jouw perceptie, jouw bril en je triggers meespelen in je reacties naar je kind?

Neem even contact met me op!

p.s Heb je wel eens een podcast van me beluisterd?