Ik ben niet goed in op tijd komen maar ik wil het vaak wel graag.
Helemaal als het gaat om dingen van mijn zoontje zoals zijn zwemles of op tijd op school. Gek genoeg lukt het me voor hem beter dan voor mijn eigen dingen.
In de afgelopen 8 maanden dat hij naar school gaat is het ook nog maar één keer voorgekomen dat we te laat waren en dat kwam eigenlijk doordat hij op het laatste moment, met z’n jas al aan, besloot dat hij toch nog echt even goed naar de wc moest. Gevalletje overmacht toch?

Anyway ik dwaal af. Nu over het bepalende moment in mijn moederwoede:

Toen mijn zoontje net drie was moest ik om de week op dinsdagochtend van Baarn naar Eindhoven voor een opleiding. Om daar op tijd te zijn, moesten we een uur eerder de deur uit dan normaal.
Ik legde hem dan de avond ervoor uit dat ik hem, zelf al aangekleed, moest wakker maken.
Ik vertelde dat onze ochtend, met normaal samen lekker even wakker worden in mijn bed, er anders uit zou zien.
Ik zei dat we op tijd de deur uit moesten en vroeg bij de opvang moesten zijn omdat ik anders in de file zou staan en te laat zou komen.
Alles om ons beide er goed op voor te bereiden en de kans op, op tijd zijn te vergroten.

Deze dinsdag had ik haast.
Dingen kostten me meer tijd dan ik had gepland en we moesten nu snel zijn. Ik zei tegen mijn zoontje dat hij zijn schoenen aan moest doen.
Mijn schoenen, het paar dat ik per se vandaag aan wilde, kon ik niet vinden.
Vloekend rende ik door het huis ‘Aaaargghhhh waar zijn mijn schoenen nou?!’ Ik heb er echt een hekel aan als dingen niet liggen op de plek waar ik denk dat ze liggen want dan kan het (met mijn ADD) echt óveral zijn. Het stemmetje in mijn hoofd draaide al overuren: ‘Kan nu niks ooit eens gaan zoals ik het wil?! Nu ga ik weer falen in op tijd komen!’

Eenmaal mijn schoenen gevonden en aangedaan, rende ik gehaast naar beneden.
Daar stond mijn zoontje nog steeds in de gang, zonder schoenen aan. ZONDER SCHOENEN!
Dit was niet de eerste keer en het kwam regelmatig voor dat ik hem daarvoor een uitfoeter gaf en iets riep in de trant van ‘Hallooo, ik had jou toch net iets gevraagd?! Waarom heb je dan verdorie je schoenen nog niet aan?! Ik heb HAAST, we moeten WEG! Schiet nou eens ohop!’

Deze keer bedacht ik me.

Ik weet niet precies waarom maar ik besloot hier en nu mijn woorden in te slikken en alleen even te zuchten.
Ik vroeg, zo rustig mogelijk ‘Ik zie dat je je schoenen nog niet aan hebt, waarom niet?’
‘Ja mamma, jij kon jouw schoenen niet vinden dus ik dacht, dan mag je mijn schoenen wel aan.’

Dat antwoord bracht me even helemaal terug in het moment en gaf me tranen in mijn ogen.
Het allerliefste jongetje met het allerliefste en schattigste gebaar.

Bijna had ik hem uitgefoeterd omdat ik zo ontzettend vast zat in mijn eigen gehaast, in mijn eigen verhaal dat er nooit iets goed kon gaan en ik voor altijd zou falen in op tijd komen.
Bijna had ik hem zelfs de schuld gegeven want ja, hij had zijn schoenen nog niet aan terwijl ik dat wel gevraagd had en ik was nu echt klaar om te gaan.
Dat alles terwijl hij me juist zo ontzettend wilde helpen door mij zijn schoenen te willen lenen. Daarom had hij de zijne nog niet aan.

Dat was een bepalend moment in mijn moederwoede.

Ik wist namelijk dat ik dit moment dat me tot tranen ontroerde, zomaar had kunnen missen.
Dat ik zijn onwijs schattige, aandoenlijke (want hoe zou ik in ‘s godsnaam in zijn schoenen passen?) en pure bedoelingen gewoon had kunnen overschreeuwen en onderdrukken.
Dat hij daar op dat moment aangetast had kunnen zijn in zijn behulpzaamheid en liefde.
Want hoe zou het voelen als je iets zo lief bedoelt, het niet gezien wordt en eigenlijk ook nog afgestraft?

Terwijl ik hem een knuffel gaf om hem te bedanken en vertelde dat het allemaal goed gekomen was met mijn eigen schoenen, voelde ik me zo schuldig.
Schuldig voor alle keren dat ik wél schreeuwde, voor de keren dat ik wel had geroepen: ‘NEE, geen gemaar! Ik wil het nu niet horen, gewoon even doen wat ik vraag!’

Dit soort momenten wilde ik niet missen en zijn bedoelingen niet meer overschreeuwen.

Ik besloot dat ik moest veranderen want dit pure jongetje veranderen, dat wilde ik niet.